دماوند قله آتش‌فشانی با ارتفاع ۵۶۷۱ متر از سطح دریا بلندترین قله خاورمیانه و بلندترین قله آتش‌فشانی آسیاست و در مقیاس ارتفاع نسبی دوازدهمین قله جهان و دهمین قله دشوار و دیدنی شده از نظر نشریه نشنال ژئوگرافی برای صعود کوهنوردان جهان است و مطابق مقررات فدراسیون کوهنوردی صعود موفق به این قله در حکم مقام سوم کشوری این رشته ورزشی محسوب می‌شود.

به گزارش زاگرس آنلاین؛ زهرا حسین پور به همراه پگاه شاکرمی و مسعود عوض پور سه کوهنورد و ورزشکار گچسارانی هستند که بعد از چند هفته برنامه‌ریزی برای صعود به قله دماوند، بالاخره ساعت پانزده بعدازظهر روز یکشنبه نوزده مردادماه از گچساران به سمت تهران و برای فتح بزرگ‌ترین قلعه ایران حرکت کردند.

زهرا حسین پور در این باره می‌گوید: روز بیستم مرداد ساعت هفده از روستای پلور به سمت روستای رینه حرکت کردیم و ما که برای اولین‌بار به این کوه پرآوازه و نام‌آشنا می‌رفتیم، وقتی در پیچ‌های جاده هراز قله نمایان شد ابهتش بیشتر از هر زمان دیگری به چشممان آمد و شعر معروف “ای دیو سپید پای‌دربند” را زمزمه می‌کردیم. شکوه دماوند به این است که کنارش هیچ کوه دیگری نیست و همین تنهایی و مجزا بودن منظره‌اش را چشم‌نوازتر کرده است…

وی که با فتح این قله به تجارب کوهنوردی‌اش بسیار اندوخته است چنین ادامه می‌دهد: در روستای رینه اجازه ورود خودروی شخصی را ندادند و ما با کوله‌های سنگینمان از روستا تا  بارگاه دوم که به آن گوسفند سرا نیز گفته می‌شود به طول ده کیلومتر به مدت سه ساعت با شیب و ناهمواری‌های شدید حرکت کردیم و بعدازظهر روز بیست و یکم به بارگاه سوم رسیدیم و چادرها را برپا و مستقر شدیم. در ارتفاع چهار هزار و دویست متری تقریباً چهار ساعت طول کشید تا به بارگاه سوم رسیدیم که با توجه به ارتفاع زیاد، خیلی‌ها دچار عارضه ارتفاع زدگی می‌شوند که ربطی هم به سن و سال و کوهنورد بودن یا نبودن ندارد و تا شخصی در آن شرایط نباشد توانش مشخص نمی‌شود.

حسین پور در ادامه اشاره‌ای به چگونگی استقرار و شرایط سخت خود و گروهشان می‌کند و چنین ادامه می‌دهد: آرامترین و از بهترین شب‌ها و دوران ورزشی‌ام بود اما به لحاظ کمبود اکسیژن، ارتفاع، سردی هوا و سردردی ملایم که به آن‌هم اضافه‌شده بود و شرایط خاصتری را رقم زده بود. ساعت حدود سه شب بیست و دوم از بارگاه سوم به سوی قله حرکت که به نظرم اولین گروهی بودیم که راهی قله شدیم. هوا بسیار سرد بود و سرما اجازه نداد بین راه بایستیم یا چیزی بخوریم. کم‌کم خورشید در حال بالا آمدن بود. آبشار یخی در آن سپیده‌دم خودنمایی می‌کرد. در ارتفاع پنج هزار و دویست متری فشار هوا و کمبود اکسیژن و تحلیل قوا حرکت را سخت و قدم‌ها را آهسته و آهسته‌تر می‌کرد. ساعت حدود یازده به تپه گوگردی رسیدیم که این مسیر همراه با بوی نامطبوع و باد شدید بود. در محلی از قله، جسد منجمد گوسفندی به سنگی میخ شده را دیدیم که ظاهراً سال‌هاست به‌صورت مومیایی بر روی سنگ مانده بود و برایمان جالب بود.

زهرا حسین پور در ادامه گزارش خود از اولین تجربه‌اش از فتح قله دماوند اظهار می‌دارد: از تپه گوگردی تا قله فاصله کمی مانده بود ولی افرادی بودند که با توجه به شرایط خاص آنجا و شرایط جسمانی، توان بالاتر رفتن  را نداشتند و برمی‌گشتند. بیست و دوم مرداد بر فراز قله جان دماوند زیبا قدم گذاشتیم که سرعت باد حدود ۷۰کیلومتر بود و کمتر کسی می‌توانست مقاومت کند و اما به یکی از آرزوهای ورزشی‌ام رسیدم. صعود به این قله سرسخت مثل تولدی دوباره بود و با همه بی رمقی که داشتیم، پروردگار را شکر گفتیم. با توجه به وضعیت هوا و شرایط جوی که وجود داشت،  فقط به چند عکس بسنده کردیم و سریع ارتفاع را کم کردیم و ساعت حدود هفده به بارگاه سوم برگشتیم.

حسین پور در پایان این گزارش خاطره انگیز خود بیان داشت: این صعود زیبا و سخت را تقدیم به تمام بانوان سخت‌کوش سرزمینمان می‌کنیم. بقول محمدعلی کلی قهرمانان در باشگاها ساخته نمی‌شوند بلکه از چیزی در عمق وجودشان ساخته می‌شوند. یک اشتیاق، یک رؤیا، یک بینش آنها تا آخرین لحظه استقامت می‌کنند. باید توانایی و اراده داشته باشند، اما اراده از توانایی قوی‌تر است…