دکتر سیدحسن امامی، امام جمعه تهران در سال‌های پیش از انقلاب، و یکی از مهمترین حقوقدانان معاصر ایران است. وی روحانی و مجتهدی مسلم بود که در خانواده‌ای معروف از روحانیون متنفذ به دنیا آمده بود و پدرانش، یکی پس از دیگری، همگی امام جمعه بودند و مناسبات نزدیکی با دربار شاهان داشتند. امامی علاوه بر درجه اجتهاد، به دانشگاه لوزان سوئیس رفته و دکتری حقوق گرفته بود. وی در عالم سیاست نیز همواره طبعی محافظه‌کار داشت و نزدیکی و ارتباطش با محمدرضاشاه پهلوی باعث شد که اسلام‌گرایان از وی روی برگردانند؛ تا جایی که در محافل انقلابی از وی با عنوان «آخوند درباری» یاد می‌شد.

علی‌اصغر خان اتابک، که با لقب «امین‌السلطان» و «اتابک اعظم» نیز نامیده می‌شود، یکی از پیچیده‌ترین شخصیت‌های سیاسی ایران در قرن گذشته است. وی متجاوز از ربع قرن در سمت‌های وزیر اعظم، صدراعظم و نخست‌وزیر مشروطه، سیاست داخلی و خارجی ایران را اداره کرد و نقاط قوت و ضعف خاص خودش را داشت. مورخین درباره زندگی سیاسی و اجتماعی اتابک مطالب بسیاری نوشته اند که مجموع این مطالب حاکی از هوش و زیرکی وی و شخصیت توانمدش هستند. اما همچنین بر اشتباهات متعددش نیز شهادت می‌دهند؛ اشتباهاتی که نهایتا باعث شد به دست مشروطه‌خواهان رادیکال به قتل برسد.

مشیرالسلطنه چهارمین نخست‌وزیر تاریخ ایران بود. در تاریخ مشروطیت، از او به عنوان یکی از نمادهای استبداد یاد می‌کنند. مشیرالسلطنه به اصول مذهبی سخت پای‌بند بود و مدرسه و مسجدی در خیابان مولوی ساخت که هم‌اکنون پابرجاست و با نام مسجد مشیرالسلطنه شناخته می‌شود. وی همچنین تحت تاثیر دوست خود، شیخ فضل‌الله نوری، با مشروطه مخالف بود و خواستار حکومت مشروعه شده بود.

ابوالقاسم خان ناصرالملک از مهمترین شخصیت‌های سیاسی تاریخ معاصر ایران است. وی نخستین دانش‌آموخته‌ی ایرانی دانشگاه آکسفورد، نخستین مترجم آثار شکسپیر به فارسی، اولین وزیر اقتصاد تاریخ ایران، از نخستین وزرای خارجه‌ی تاریخ ایران، و همچنین چهارمین نخست‌وزیر تاریخ ایران بود. ناصرالملک همچنین ۴۶ ماه نائب‌السلطنه ایران بود. این عناوین حاکی از اهمیت تاریخی ناصرالملک هستند، ولی او برخلاف بسیاری از شخصیت‌های تاریخی دیگر، چندان شناخته شده نیست.