استعمار بریتانیا جنگل‌های استرالیا را درمعرض آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار قرار داد

پژوهش جدیدی نشان می‌دهد جنگل‌های استرالیا درحال‌حاضر نسبت‌به دوران پیش از هجوم بریتانیا، سوخت قابل اشتعال بسیار بیشتری دارند. این امر نشانگر خطر فاجعه‌باری است که توسط رویکردهای غیربومی مدیریت آتش ایجاد شده است.رویکردهای امروزی مدیریت جنگل در استرالیا مبتنی بر سرکوب (خاموش کردن آتش‌سوزی پس از شروع یا تلاش برای پیشگیری از آن‌ها) است. این شیوه مدیریت با رویکرد بومیان استرالیا که در طول ده‌ها هزار سال روابط پیچیده‌ای با آتش ایجاد کرده‌اند، فرق دارد. آن‌ها خطر آتش‌سوزی جنگل را ازطریق سوزاندن مکرر با شدت پایین به حداقل می‌رسانند و این خلاف سناریوی کنونی است که در آن شاهد آتش‌سوزی‌های تصادفی شدید هستیم.پژوهشی که اخیراً در مجله‌ Frontiers in Ecology and the Environment منتشر شد، اولین شواهد کمّی را ارائه می‌دهد که جنگل‌ها و بیشه‌زارهای جنوب شرقی استرالیا پیش از استعمار درختچه‌های کمتر و علف بیشتری داشتند. این امر نشان می‌دهد مدیریت بومی آتش کلید آینده‌ ایمن‌تر و پایدارتر در این قاره‌ی آتشگیر است.مقاله‌های مرتبط:در سطح جهانی، تغییرات اقلیمی موجب فراوان‌تر شدن شرایط آب‌و‌هوایی شده است که موجب آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار می‌شوند.در استرالیا، خشکسالی طولانی‌مدت و دمای بالا عامل آتش‌سوزی‌های جنگلی «تابستان سیاه» در تابستان ۲۰۲۰-۲۰۱۹ بود. طی این رویداد، ۱۸ میلیون هکتار یعنی منطقه‌ای تقریباً دو برابر اندازه انگلستان سوخت.گستردگی غیرعادی آتش در جنگل‌ها موجب ایجاد چند سؤال مهم شده است: آیا این آتش‌سوزی‌های بزرگ را می‌توان تنها با عامل تغییرات اقلیمی توضیح داد؟ یا اینکه نحوه مدیریت جنگل‌ها نیز بر رفتار آتش اثر دارد؟آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار اخیر در استرالیا و آمریکای شمالی موجب شد پژوهشگران بررسی کنند که چگونه حذف روش‌های بومی بر «بار سوخت» جنگل‌ها اثر داشته است. منظور از بار سوخت مقدار مواد آلی قابل اشتعال موجود در پوشش گیاهی مانند برگ‌ها، شاخه‌ها و تنه درختان است.وجود بار سوخت زیاد در لایه‌های پوشیده از درختچه‌ها موجب می‌شود شعله‌های آتش به‌راحتی به سایبان درختان برسد و موجب آتش‌سوزی‌های شدید و خطرناک تاج درختان شود.مدت‌ها پیش از تهاجم بریتانیا به جنوب شرقی استرالیا در سال ۱۷۸۸، مردم بومی پوشش گیاهی قابل اشتعال استرالیا را با شیوه‌های «سوزاندن فرهنگی» مدیریت می‌کردند. این رویکرد شامل آتش‌سوزی‌های مکرر و با شدت کم بود که به ایجاد پوشش گیاهی ریزبافت متشکل از مناطق چمنزار و درختان پراکنده کمک می‌کرد. مناظری که به این روش مدیریت شده بودند، کمتر مستعد آتش‌سوزی‌های مخرب بودند.سوزاندن فرهنگی در سرزمین مردمان بومی جابوگایاما تحت حکومت استعماری، مردم بومی استرالیا از زمین‌های خود بیرون رانده شدند و اغلب از انجام بسیاری از اعمال مهم منع شدند. استعمارگران سوزاندن فرهنگی را (گاهی برای محافظت از حصارها) سرکوب کردند و باعث شدند درختچه‌ها زمین را فرابگیرند.مدیریت پوشش گیاهی به روش استعماری شامل پاک‌سازی کامل درختان و آتش‌سوزی‌های عمدی شدید به‌منظور ایجاد زمین کشاورزی بود. جنگل‌ها در مناطقی که ناهموار بودند و برای کشاورزی مناسب نبودند، بدون مدیریت رها شدند یا درختان آن‌ها قطع شدند.به‌این‌ترتیب، ذهنیت مقابله با آتش بر مدیریت آتش‌سوزی در استرالیا حاکم شد. در این نوع طرز تفکر، آتش‌سوزی‌ها به‌عنوان تهدیدی تلقی می‌شوند که باید از آن‌ها پیشگیری کرد یا به محض شروع، باید آن‌ها را مهار کرد. این تفکر زیربنای اصلی مدیریت آتش‌سوزی و زمین تا به امروز بوده است.کشف مناظر گذشتهپژوهشگران تغییرات پوشش گیاهی را در ۵۲ نقطه در بسیاری از مناطق جنوب شرقی استرالیا قبل و پس از استعمار در سال ۱۷۸۸ بررسی کردند. بخش بزرگی از نقاط مورد بررسی در مناطق جنگلی ویکتوریا و نیوساوت‌ولز قرار دارند.دانشمندان می‌توانند با استخراج دانه‌های ریز فسیل‌شده گرده از رسوبات باستانی در تالاب‌ها و بستر دریاچه‌ها تصویری از پوشش گیاهی گذشته ایجاد کنند. گیاهان مختلف دانه‌های گرده‌ای با اشکال متفاوت تولید می‌کنند، بنابراین با تجزیه‌و‌تحلیل آن‌ها می‌توانیم پوشش گیاهی گذشته‌ یک منطقه را بازسازی کنیم.پژوهشگران همچنین مقدار نسبی گرده‌های مختلف را درنظر گرفتند تا نسبت درختان، درختچه‌ها و علف‌های گذشته را تعیین کنند. آن‌ها این کار را با تکنیک‌های مدل‌سازی جدیدی انجام دادند که امکان تبدیل تعداد دانه‌های گرده را به پوشش گیاهی در سراسر چشم‌انداز می‌دهد. این مدل‌ها در اروپا به‌طور گسترده استفاده شده‌اند، اما اولین‌باری بود که در استرالیا استفاده می‌شد.پژوهشگران سپس ‌توانستند تغییرات پوشش گیاهی را قبل و بعد از حمله بریتانیا تعیین کنند. آن‌ها متوجه شدند که جنگل‌های امروزی در جنوب شرقی اکنون بسیار متراکم‌تر و قابل اشتعال‌تر از دوران پیش از سال ۱۷۸۸ هستند.پژوهشگران متوجه شدند که پیش از استعمار، گیاهان علفی در پوشش گیاهی غالب بودند و حدود نیمی از پوشش گیاهی را در تمام مناطق تشکیل می‌دادند. درختان و درختچه‌ها به ترتیب حدود ۱۵ درصد و ۳۴ درصد از منظره را شامل می‌شدند.پس از تهاجم بریتانیا، پوشش درختچه‌ها در جنگل‌ها و بیشه‌زارهای جنوب شرقی استرالیا تا ۴۸ درصد (با میانگین افزایش ۱۲ درصد) افزایش پیدا کرد. درختچه‌ها جایگزین چمنزارها شدند، درحالی‌که پوشش درختی به‌طورکلی ثابت ماند. با توجه به منطقه وسیعی که در تجزیه‌و‌تحلیل جدید درنظر گرفته شده است، افزایش درختچه‌ها نشان‌دهنده انباشتگی عظیم بار سوخت است.گذار از ساختار سوخت قبل و بعد از استعمار در جنگل‌های جنوب شرقی استرالیا، براساس نتایجی که اخیراً در مجله‌ی Frontiers in Ecology and the Environment منتشر شده استبیش از ۲۰۰ سال غفلتدر سال ۱۷۷۰، سیدنی پارکینسون، هنرمند تاریخ طبیعی، مناظر امتداد سواحل شرقی استرالیا را عاری از زیربوته (گیاهانی که در زیر درختان می‌رویند) همچون پارکی اصیل توصیف کرد. در سال ۲۰۱۱، مورخ بیل گاماج، کتاب بحث‌برانگیزی را باعنوان «بزرگ‌ترین دارایی روی زمین» منتشر کرد. این کتاب شامل چندین نقاشی از استرالیا در اوایل استعمار می‌شد که در آن مناظر شبیه ساوانا بود و فواصل زیادی بین درختان وجود داشت و لایه‌ای از علف ریز درختان دیده می‌شد. امروزه بسیاری از این مناطق جنگل‌های متراکمی هستند. به‌گفته‌ی نویسندگان مقاله جدید، مطالعه‌ی آن‌ها اولین تجزیه‌و‌تحلیل گسترده از این منطقه است که اعتباری علمی به این گزارش‌های تاریخی از منظره‌ای بسیار متفاوت از امروز می‌دهد.نقاشی یوجین ون گرارد از دهانه کوه اکلس، ویکتوریا (۱۸۵۸)سلب مالکیت بومیان استرلیا توسط مهاجمان بریتانیایی تأثیر اجتماعی و زیست‌محیطی عمیقی داشته است و از نمونه‌های آن بی‌توجهی به درختچه‌ها بوده است که نتیجه‌ی مستقیم انکار حق بومیان استرالیا برای انجام وظایف خود در محافظت از کشور با استفاده از آتش است.جنگل‌های استرالیا به آتشی نیاز دارند که مردم بومی آن را مدیریت می‌کنند. بدون آن، افزایش بار سوخت به همراه تغییرات اقلیمی شرایط را برای آتش‌سوزی‌های بزرگ‌تر و شدیدتر از آنچه قبلا دیده‌ایم، مهیا خواهد کرد.